عاشق خدا بشویم ...

« عشق به وطن ضرورت است
عشق به دیگری حادثه
عشق به خدا تلفیقی است از ضرورت و حادثه »                  « نادر ابراهیمی»
از سوراخ کفشم ، خاک گرم خشو آرام آرام داخل می رود و لای انگشتهایم را پر می کند. روی زمین هایش قدم می زنم. مثل بچگی هایم که تمام این زمین ها را می گشتم و چشمه کوره را و دره بویر و چشمه نوروز و چار دویار و ... به قول « خلیل جبران » : « چه بسیارند تکه پاره های من که در این کوچه ها پراکنده ام ... »
این روزها به چنار و کوچه هایش که نگاه می کنم با وجود ابرهای سیاه فقر بر آسمانش و چاه های هولناک اعتیاد و ناآگاهی و کینه که دارند آرام آرام به دستان سبز مردم پر می شوند ؛ جای خالی بزرگی را خوب احساس می کنم. چیزی داغ داغ که ریشه های کینه را بسوزاند و آنقدر بزرگ باشد که کاستی ها را پر کند و لکه ها و سیاهی ها را بپوشاند. احساس می کنم که برای تمام آمد و شدهای مردمم بهانه های بزرگی لازم است.
بهانه ای برای همه چیز : برای خندیدن ، گریستن ، درس خواندن ، بیل زدن ، شیر دوشیدن ، گردو چیدن و هر کار دیگری . . .
بهانه ای به اسم عشق تا جمله ی ویرانگر « خراو بوایه چنار » و « کور بمنه چنار » از میان مردممان به گوش نرسد و توی مینی بوس و توی راه امامزاده و هر جا که حرفی از چنار به میان می آید ، این جمله ها تنها پیشکش ما به چنار نباشد.
چه بهانه ای بهتر از عشق ورزیدن به چنار و چناری؟
تا به بهانه ی عشق برای رنج های یک چناری دل بسوزانیم و با هم زخم های اعتیاد و فقر و جهل و ... را با دستمال عشق ببندیم و به عشق چنار راحت تر بتوانیم از یک متر زمینمان بگذریم و در گوشه کنارهای زندگیمان جای کوچکی هم برای چنار باز کنیم و بچه هایمان را با عشق به چنار بزرگ کنیم و سختمان نباشد که دوشادوش هم برای این خاک قدمی برداریم و یا لااقل سنگ راه قدم هایی که برای چنار برداشته می شود نشویم . . .
تا به بهانه ی عشق فکری برای ریشه های چنار کنیم و « هر کدام ، از هر طایفه ای که باشیم با مشتی خاک و جرعه ای آب به یاریش بشتابیم تا ریشه هایش سبز بماند».
و چه خوب می نویسد نادر ابراهیمی :
« وطن عشق است ، نفْسِ عشق ، ذات ِ عشق ، بلور عشق. بیاموز که عاشق شوی ، خواهر خوب من ، برادر خوب من ، فرزند خوب من ! و مگذار که اجانب و پرستندگان اجانب و مزدبگیران اجانب و ابلهان بی وطن ، از قلبت ، این عشق را برانند ... وطن یک بوته ، فقط یک بوته گل چارفصل است که به صد رنگ و با صد عطر گل می دهد امّا یک بوته ، فقط یک بوته است نه بیش تر و تو اگر عاشقانه به گردش بگردی تازه حس می کنی که یک بوته است نه هزار و یک ریشه دارد نه هزار ...                              عاشقانه زندگی کنید...

طاهره محمودی رحمت